سنگ‌نوردی

سنگ نوردی در پارک ایالتی سنگ سحرآمیز

سنگ نوردی (به انگلیسی: Rock climbing)‏ نوعی ورزش و تفریح فضای باز است .فرد با استفاده از طناب و ابزار مخصوص به بالا رفتن از صخره های طبیعی یا دیواره های سالنی می پردازد.

رشته‌های سنگ نوردی

دیواره نوردی(Big Wall climbing)

صعود چند مرحله‌ای با ابزار گذاری به بالای دیواره‌های مرتفع (چندین طول طناب)، که معمولاً به زمانی بیش از یک روز نیاز دارد. دیواره نوردی خود دارای انواع متفاوتی از قبیل صعود مصنوعی و صعود کلاسیک است. این سبک ها از لحاظ نوع حمایت های میانی و میزان اتکای صعود کننده به ابزار ها یا توان بدنی خود از هم متمایزند.پارک ملی یوسیمیتی یکی از مشهورترین مکانهای دیواره نوردی می باشد.

سنگ‌نوردی اسپورت (Sport climbing)

سنگ‌نوردی اسپورت صعودهای کوتاه (میانگین ۲۵ متر) با حمایت طناب از زمین، که صعودکننده تنها به توان بدنی خود متکی می‌باشد.

بولدرینگ(Bouldering)

صعود مسیر های بسیار کوتاه (تا ۱۵ حرکت) ولی بسیار تکنیکی و مهارتی. در بولدرینگ حمایت با طناب انجام نمی‌شود و در عوض از تشکهای مخصوص استفاده می شود.

سنگ نوردی سالنی(Indoor climbing)

سنگ نوردی سالنی (که نام رسمی آن صعود های ورزشی است) در ابتدا تلاشی برای شبیه سازی سنگ نوردی اسپورت در طبیعت بود که به تدریج به رشته ی ورزشی مستقلی تبدیل شد. دیواره های سنگ نوردی سالنی از جنس فایبر گلاس یا چوب هستند. گیره های مصنوعی به وسیله ی پیچ و مهره روی این دیواره ها نصب می شوند.این رشته در حال حاضر تحت نظر فدراسیون جهانی صعود های ورزشی به نام IFSC فعالیت می کند. سه رشته ی اصلی صعود های ورزشی عبارت اند از:

سرطناب(Lead)

سنگ‌نوردی سالنی(سرطناب)

سرطناب یا "سختی مسیر" عمده ترین رشته ی سنگ نوردی سالنی است. در این رشته فرد مسیری روی دیواره بلند را صعود می کند و در حین صعود، طناب متصل به هارنس (صندلی صعود) را یک به یک در حمایت های میانی (اسلینگ) می اندازد. امتیاز فرد با تعداد گیره هایی که گرفته‌است مشخص می شود.

سرعت(Speed)

در رشته ی سرعت، فرد مسیر سرعت استاندارد تعیین شده توسط فدراسیون جهانی روی دیواره ی ۱۵ متری را با حمایت از بالا به سرعت صعود می کند. رکورد جهانی در قسمت مردان در حال حاضر 5.68 ثانیه است.

بولدرینگ(Bouldering)

همانند بولدرینگ طبیعی، فرد مسیر های کوتاه و مهارتی را روی دیواره صعود می کند. حمایت با طناب انجام نمی‌شود و صعود کننده روی تشک می افتد. در رقابت های بولدرینگ، بر خلاف سرطناب، فرد می تواند بیشتر از یک تلاش روی مسیر داشته باشد. امتیاز فرد با تعداد مسیر های کامل شده و تعداد تلاش های لازم مشخص می شود.

درجه سختی مسیر

درجه سختی مسیر های اسپورت طبیعی و مسیر های بلند سالنی باعدد ۵ (از ۱ تا ۴ مربوط به کوه نوردی است) و بعد از آن عددی بین ۹ تا ۱۵ مشخص می شود.در آخر حروف a,b,c,d برای تقسیم بندی هرعدد به کارمی رود. برای مثال: ۵.۱۰c. مسیرهای ۵.۹ برای آموزش به مبتدیان به کار می روند. ۵.۱۰ و ۵.۱۱ کمی پیشرفته ترند و برای مسابقات سطح پایین استفاده می شوند. ۵.۱۲ و ۵.۱۳ مخصوص مسابقات سطح بالاترند و ۵.۱۴ و ۵.۱۵ سخت ترین مسیر های صعود شده هستند.

سنگ نوردی سالنی در ایران

رشته صعود های ورزشی در ایران تحت نظر فدراسیون کوه نوردی و صعود های ورزشی فعالیت می کند. در مرداد ماه سال 1390 برای اولین بار تیم ملی بزرگسالان متشکل از هفت مرد و سه زن به رقابت های جهانی در آرکو، ایتالیا اعزام شد.^[۱] دراین مسابقات حمید رضا توزنده جانی رتبهٔ دوازدهم سرعت و داوود رکابی رتبهٔ بیست و یکم سرطناب را به دست آوردند.^[۲][۳]
همچنین مسابقات سنگنوردی قهرمانی آسیا که به میزبانی ایران و در پارک ملت تهران برگزار شد^[۴] ، در بخش خانم ها فرناز اسماعیل زاده موفق به کسب مدال طلای آسیا^[۵] و در بخش آقایان رضا علیپور موفق به کسب مدال نقره آسیا در رشته سرعت شدند.^[۶]و نیز علی برات زاده با کسب دو مدال طلا در در رشته‌های «بولدرینگ» و «سرطناب» عنوان بهترین شرکت کننده را کسب کرد^[۷]. تیم ملی ایران نیز با کسب ۱۰۲۱ امتیاز قهرمان آسیا شد و تیم های چین و قزاقستان مشترکاً دوم شدند.